Waarom ik Stranders ga voorlezen aan Noud (als hij groter is)

Van 4 tot en met 15 oktober vindt alweer de 63e editie van de kinderboekenweek plaats. Er worden die week weer ontzettend toffe titels in het zonnetje gezet en één van die kerntitels is Stranders van Iris Stobbelaar. De samenvatting van het boek wekte onmiddellijk mijn interesse; het deed me een klein beetje denken aan de film Labyrinth. Een van mijn absolute lievelingsfilms ever! Natuurlijk twijfelde ik dan ook geen moment toen Iris mij benaderde met de vraag of ik haar debuut zou willen lezen voor mijn blog.

Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik het heerlijk vind om af en toe een middlegrade boek te lezen. Deze boeken zijn vaak net zo avontuurlijk als Young Adult boeken, alleen met een aanzienlijk grotere kans op een happy ending. Sinds ik moeder ben lees ik dit soort boeken wel 'anders'. Tijdens het lezen ben ik me namelijk enorm bewust van de redenen waarom ik het boek wel (of niet) zou willen doorgeven aan mijn zoontje. Zodra hij oud genoeg is om te weten dat boeken niet bedoeld zijn als scheur-speeltjes bedoel ik dan uiteraard.

Geen getreuzel, maar actie

Voor kinderen die snel afgeleid zijn wanneer een boek niet snel genoeg op gang komt, of waarvan het verhaal geen lekker tempo maakt is Stranders een echte aanrader. Iris Stobbelaar moeit zich niet met een eindeloze inleiding, maar gaat al lekker vlot over tot actie! Daar houden de meeste kindjes volgens mij wel van - tenzij er iets heel drastisch is veranderd sinds mijn eigen kindertijd. Natuurlijk wordt de toon van het verhaal gezet in een inleiding, maar deze is lekker kort maar krachtig. Je leert Job en zijn zusje kennen en krijgt wellicht ook begrip voor zijn frustraties met betrekking tot de zorg voor zijn zusje. Hoe dan ook; het verhaal pakt je vanaf het begin bij de kladden en houd je aandacht daarna continue vast.

Job is stoer, maar niet te stoer

Job vind ik echt een fantastisch personage. Hij is enorm dapper, maar heeft ook herkenbare minpuntjes. Zo is hij een beetje ongeduldig als hij zijn zin niet krijgt, vind het moeilijk om de aandacht van zijn ouders te moeten delen en is af en toe een beetje macho. Toch heeft hij een hartje van goud en durft ook af en toe een traan te laten. Dat vind ik een hele fijne eigenschap van Job.

Tijdens het verhaal leert Job heel veel over verantwoordelijkheid, schuld en straf en de waarde van vriendschap. Hij groeit enorm als personage en het is erg boeiend om hem ongemerkt zo'n grote stappen te zien doen in zijn ontwikkeling.

Ik denk dat jongere lezers Job echt zullen kunnen zien als een voorbeeld. Als een jongen die hen kan leren dapper te zijn én dat het soms juist heel dapper is om je juist niet sterk te houden. Dat het okay is om om hulp te vragen.

Fantastisch!

Ik vond de wereld die Iris verzonnen heeft heerlijk om te bezoeken. Het is zo'n geweldig avonturenland (zie ook de plattegrond op de foto). Ik kan nu al niet wachten om Noud rond te leiden in deze fantasierijke wereld. En elke plaats of verassing die Job tegenkomt is als een klein avontuur op zich (binnen het grote avontuur bedoel ik dan). Daardoor kun je het boek heel gemakkelijk in etappes lezen. Bijvoorbeeld steeds een stukje voor het slapengaan. 

Moet je wel meer zelfbeheersing hebben dan ik, want ik kon toen ik eenmaal begonnen was met lezen niet meer stoppen. 

Het hele boek heeft een geweldig atmosferische vibe; avontuurlijk, spannend, lief, magisch... het barst van de redenen om dit boek te koesteren. Ik vind dit boek een terechte kerntitel voor de boekenweek. 

Je kunt Stranders hier toevoegen aan je Goodreads plankje.

Is er een boek wat jij sowieso wilt bewaren om nogmaals te lezen met (oppas)kindjes, neefjes of nichtjes? En ik bedoel behalve Harry Potter; ik vermoed dat we dat als vanzelfsprekend kunnen beschouwen ;)