Klassiek maar relevant

Toen ik op de middelbare school zat was een liefde voor lezen niet iets waar je mee te koop liep.
Tenzij je het niet erg vond om uitgemaakt te worden voor 'nerd', 'stuud' of iets wat daar op lijkt. Lezen had een slecht imago en boekenwurmen zullen vast niet onbekend zijn met de vooroordelen die veel klasgenoten vaak hadden over lezen.

Gelukkig is daar over de afgelopen jaren verandering in gekomen. Mede dankzij spectaculaire boekverfilmingen, enthousiaste boekbloggers en uitgeverijen die worden gerund door rasechte fangirls en fanboys is lezen helemaal hip (in tegenstelling tot het woordje 'hip').

Toch is er nog altijd een genre boeken dat maar lastig het stoffige imago van zich af kan schudden. Klassiekers worden nog altijd door veel boekenwormen gezien als 'oubollig', 'irrelevant' of zelfs 'saai'. Wat mij betreft zijn die vooroordelen grof misplaatst. Want ik las onlangs de klassieker De dagboeken van Cassandra Mortmain van Dodie Smith en dat boek is alles behalve ouderwets.

DIT BOEK KRIJGT ALLE HARTJES!

Zoals de titel al wel doet vermoeden is het boek geschreven in dagboekvorm. Cassandra, de hoofdpersoon, woont samen met haar excentrieke familie in een aftakelend kasteel op het Britse platteland.

Hoewel het verhaal zich afspeelt in de jaren dertig van de vorige eeuw, is het nog verrassend relevant. Er komen onderwerpen aan bod die voor veel mensen herkenning met zich mee zullen brengen. Tieners die het boek lezen herkennen vast iets van zichzelf in Cassandra's eerste verliefdheid en de manier waarop ze opkijkt tegen haar zus. Anderen zullen Cassandra in hun harten sluiten vanwege haar rijke fantasie en bijzondere blik op het leven. De manier waarop ze oprecht van het leven kan genieten raakte mij recht in de feels!

Maar ook het verlangen om iets te creëren. Om je stempel op de wereld te drukken. Het proberen te ontdekken wie je daadwerkelijk bent... allemaal dingen die Cassandra tot een hoofdpersoon maken waar iedereen zich mee zal kunnen identificeren.

Volgens mij heb ik nu wel voldoende gedweept met dit prachtige boek - ik wilde immers ook nog een punt maken. En dat is;

Het is keifijn om klassiekers te lezen en dit is waarom;

Wanneer ik een klassieker lees voelt het alsof ik iets waardevols lees. Een beetje vergelijkbaar met het gevoel wanneer je na een friet-dieet jezelf op een strenge sapkuur zet. Dat 'goed bezig' gevoel.

Door klassiekers kan ik beleven hoe het was om in een andere tijd te leven. Iets waar ik enorm van kan genieten. Vooral met boeken zoals Little women, Jane Eyre, Anne van het Groene Huis of De dagboeken van Cassandra Mortmain kan ik intens genieten van het simpele leven van toen. Ik ervaar dat bijna als een vakantie.

En één van mijn favoriete dingen aan klassieke boeken; de elegante maniertjes en gebruiken. Hoewel ik afgescheurde kledingstukken en zweterige lichamen die elkaar dreigen te verpletteren onder bloedhete passie net zo goed kan waarderen als iedere andere huisvrouw... valt er ook iets te zeggen voor blikken die elkaar ontmoeten dwars door een overvolle balzaal, handen die per ongeluk (express) langs elkaar strijken en - in het ergste geval - een gestolen kus.

Ik kan natuurlijk niet anders dan hier als voorbeeld mijn heldin Jane Austen als voorbeeld te gebruiken. Haar werk bruist van de ingetogen passie en slow burning romances. I love it so much! Alleen zij kan je doen smachten naar een man zoals mr. Darcy; bevooroordeeld, elitair, verwaand... En toch crush ik keihard op die man. Hoe doet ze dat toch!?

Heb ik je inmiddels een klein beetje kunnen overtuigen van de waarde en aantrekkingskracht van klassiekers?
En als je al overtuigd was; wat zijn jouw favorieten?